Naruszenie dyscypliny pracy i niepowiadomienie o nieobecności

Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,

2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,

3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego przyjmuje – przykładem jest wyrok z dnia 21 lipca 1999 r. (wyrok SN z dnia 21 lipca 1999 r. I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, nr 20, poz. 746) – że do spełnienia tego warunku niezbędny jest znaczny stopień winy pracownika (wina umyślna lub rażące niedbalstwo). O istnieniu tej winy wnioskuje się na podstawie całokształtu okoliczności związanych z zachowaniem pracownika. Jak trafnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1999 r. (wyrok SN z dnia 19 sierpnia 1999 r. I PKN 188/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 818) w razie rozwiązania umowy z tej przyczyny ocena rodzaju i stopnia winy pracownika powinna być dokonana w stosunku do naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, jak i z uwzględnieniem zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy.

Z kolei zgodnie z art. 108 § 1 k.p. za nieprzestrzeganie przez pracownika ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych, a także przyjętego sposobu potwierdzania przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy, pracodawca może stosować:

1) karę upomnienia,

2) karę nagany.

W przypadku nieusprawiedliwionej nieobecności pracownika i nałożenia z tego tytułu kary jego wynagrodzenie miesięczne będzie niższe od normalnie otrzymywanego o wynagrodzenie za 2 dni pracy. Wynagrodzenie za 1 dzień zostanie potrącone tytułem kary, a za drugi pracownik nie będzie miał do niego prawa.

Wobec powyższego należy uznać, że nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy nie jest podstawą do rozwiązania stosunku pracy, a jedynie do wymierzenia kary porządkowej. Dopiero rażące niedbalstwo w tej kwestii pozwalałoby na rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem, który nie usprawiedliwił swojej nieobecności w pracy.